„Muzeum żołnierzy poczętych” to ironiczno-krytyczny komentarz do destrukcyjnych, lecz wciąż aktualnych, patriarchalnych (narodowo-militarnych) wzorców kulturowych, niosących ze sobą między innymi prawomocność przemocy, usankcjonowanie wojny jako naturalnej aktywności człowieka, również w kontekście religijnym, a także fizyczną i psychiczną przemoc w stosunku do kobiet - obok kultu nienarodzonych.
W sensie ogólnoludzkim jest to przewrotne przesłanie, dotyczące braku szacunku do istoty ludzkiej, traktowanej od poczęcia niczym „mięso armatnie”, gdzie lansowany jest wzorzec walki i śmierci za ojczyznę, jako moralny i atrakcyjny. W tym kontekście, ochrona życia poczętego (tak żywy temat w narodowym dyskursie) zyskuje wymiar potężnej ironii. Zaś praca zmusza do głębszej refleksji nad życiem w ogóle, również na tle zjawisk zachodzących w polskim społeczeństwie.

W „kulturze wojny” rodzimy się i kształtowani jesteśmy od najmłodszych lat. Retoryka wojenna wszechobecna jest w naszym języku i sposobie komuniukowania się. Aby wciąż aktualne wzroce kulturowe przestały się kopiować, powtarzając tragiczną historię, konieczna jest zmiana dotychczasowych paradygmatów.

Przed niebezpieczeństwami „kultury wojny” przestrzega nas Krzysztof Wodiczko. „Autor nieprzejednanie uważa, że jeśli nie uznamy istnienia obecnej „kultury wojny” i nie przetniemy pępowiny, która nadal nieubłaganie łączy nas z gloryfikowaną historią i celebracją agresji, to nie wolno nam twierdzić, że w przyszłości rozwiążemy konflikt zbrojny. Aby zapanował pokój, musimy najpierw stanąć wobec „kultury wojny”, przyznać się do niej i wreszcie z niej zrezygnować. Krzysztof Wodiczko świadomie zakłada nowe wzorce globalnej współzależności jako niezbędny krok na drodze do realnego pokoju”.

Izabela Maciejewska we współpracy z Piotrem Michnikowskim 2019 r.

Praca prezentowana była podczas wystawy PLEXUS w Galerii IMAGINARIUM w Łodzi w 2019 r. 

Instalacja, w formie makiety, jest komentarzem do „destrukcyjnych, lecz wciąż aktualnych, patriarchalnych (narodowo-militarnych) wzorców kulturowych”. Cykl scen o tematyce militarnej, „zabawa w wojnę”, której bohaterami są zamiast figurek dorosłych żołnierzy są postaci nienarodzonych, krytycznie i prześmiewczo odwołuje się do nadal dominujących w polskim społeczeństwie poglądów na temat tradycyjnego podziału ról życiowych kobiet i mężczyzn oraz przygotowywania do ich pełnienia poprzez wychowanie.

fragment artykułu „Frakcja z warkoczami”, Lena Wiczerkiewicz, FORMAT (84), magazyn o Sztuce, maj, 2020